روزنامه خراسان نوشت: جمعه اي که گذشت دکترمحسن رضايي، دبير مجمع تشخيص مصلحت نظام ميهمان ما در روزنامه خراسان بود. او که با همراهي سردبير چاق سلامتي و خوش و بشي با بچه هاي تحريريه داشت وقتي به ما رسيد و گروه ادب و هنر را به ايشان معرفي کردند، گفت: شما که اهل ادبيد کاري بکنيد که اين بي ادبي ها و بداخلاقي ها از جامعه برچيده شود. البته پاسخ من کوتاه بود و گفتم: بداخلاقي ها به حدي است که ديگر از ما کاري ساخته نيست.   محسن رضايي نکته ديگري هم گفت که شنيدن آن از زبان يکي از مردان جنگ و دفاع مقدس مهم بود. وقتي ويژه نامه فردوسي را که چند ماه پيش چاپ کرده بوديم نشان او داديم، ورقي زد و گفت: جالب است که فردوسي يک تنه و تنها شاهنامه اي نوشت که تاريخ و فرهنگ و زبان يک ملت را زنده نگه داشت و آن را ضمانت کرد ولي ما در طول اين ۳۰سال هنوز نتوانسته ايم يک کتاب ارزشمند و موثري - با اين همه نويسنده و شاعر - براي دفاع مقدس بنويسيم و چاپ کنيم. کتابي که بتوان به آن استناد کرد و کاري باشد کارستان.   اين حرف را کسي مي زند که يکي از استوانه هاي جنگ بود و از فرماندهان دفاع مقدس. او که به گفته خودش دارد خاطرات جنگ را ضبط مي کند تا روزي ثبت کند و به عنوان اسنادي از دوران ۸ساله افتخار به شمار آيد. با اين حال از اين که هنوز نتوانسته ايم اثري قابل اعتنا در حوزه ادبيات دفاع مقدس توليد کنيم، گفت که انتظاري کاملاً به جاست گرچه در اين ساليان آثار زيادي در حوزه شعر و داستان داشته ايم که براي جنگ سروده شده است و مجموعه خاطرات ارزشمندي هم چاپ شده که برخي از آن ها را نمي توان ناديده گرفت اما اين که چرا «فردوسي» شاهنامه اي آفريد که هزاره اي بر آن گذشته است و زباد و زباران گزند نيافته و در آن روزگار هم شناسنامه اي شد براي زنده نگه داشتن و پاسداري از فرهنگ، تاريخ و زبان فارسي البته مجال تحقيقي و پژوهشي ديگر مي طلبد که در همان ويژه نامه فردوسي اشاراتي به آن شده و بسترهاي تاريخي تولد شاهنامه در آن آمده است.   اما اين که چرا امروز نتوانسته ايم در حوزه ادبيات دفاع مقدس و حتي سينما و هنر هم «شاهکار»ي بيافرينيم محل بحث و تامل است.   امروزه برخلاف گذشته که شعر رسانه اول ما بود، با تعدد رسانه ها رو به روييم و اين انتظار به ديگر بخش ها هم تعميم يافته است. يعني همان طور که شاهکاري در حوزه ادبيات انتظار داريم براي سينما، تئاتر، موسيقي و هنرهاي تجسمي هم چنين انتظاري وجود دارد. بنابراين تعدد رسانه  ها، آفت سفارشي نويسي، بنيه کم علمي برخي نويسندگان، ضعف پژوهش در حوزه دفاع مقدس، پرهيز از شعارگرايي، حمايت مادي و معنوي از يک اثر درخور و قابل تامل و يافتن سوژه هاي جذاب، انساني، فراگير و مبتکرانه از جمله مسائلي است که مي توان در اين حوزه بدان پرداخت.   راستي به ياد بياوريم که هنوز براي جنگ جهاني دوم نويسندگاني هستند که مي نويسند و فيلمسازاني که فيلم مي سازند و همچنان خواننده و بيننده دارد. پس ظرفيت معنوي دفاع مقدس را نبايد محدود ديد و بايد براي خلق شاهکارهايي منتظر بود.